Kur flitet për mamatë shqiptare, biem të gjithë dakord se kanë sakrifikuar shumë për të na rritur. Ama, i gjithë procesi i rritjes sonë është shoqëruar me këto shprehje:
“Kur të mos jem unë do më kujtosh.”
E ke parasysh kur nuk ke larë enët, apo ke nxjerrë mishin nga frigoriferi? Për ty janë detaje, për mamin një dramë e re.
“Është shtëpi, jo hotel.”
Ti do të festosh, por mami, si zëri i ndërgjegjes, të rikujton se qejfi e zëvendëson shtëpinë me hotelin.
“Mos i ha se i kemi për miqtë.”
Po, ato karamelet mbi tavolinë janë thjesht produkt vitrine.
“Blije një masë më të madhe, që ta kesh edhe për vitin tjetër.”
Po mami, ky xhup do të jetojë me mua përgjithmonë.
“Jepja vëllait/motrës se gëzon.”
Një bluzë e re? Jepja vëllait. Një ëmbëlsirë e shijshme? Jepja motrës. Po unë?!
“Me këto nerva që ke, s’të mban burri.”
Hmm, ndoshta nuk e mbaj unë burrin; ndoshta nuk martohem kurrë; ndoshta nervat e mia janë kundërpërgjigje e traumave familjare e fisnore. Gjithsesi, lëre fare, nuk je gati për këtë bisedë.
“Ke ngjarë nga ata të babit.”
Nuk të duket e çuditshme që kur bën diçka të mirë ke ngjarë nga mami dhe kur bën diçka “të keqe”, i ke “këputur kokën tët ati/ hallës/ xhaxhait”?
“E mirë, se s’ta thashë për keq!”
Në fund të fundit, ku është e keqja te “kur do gjesh ndonjë?” dhe “qyyyqja, sa je shëndoshur!”?
“Pse, ça të mungon? Gjithë të mirat i ke.”
Me të mirat nënkupton: djathë, domate dhe kastravec në frigorifer.
“S’merrem me llafe unë.”
Pasi e gjithë lagjja kalon në filtrin e mamit, ajo papritur del në përfundimin se gjithsecili ka jetën e vet, ajo s’është askush për t’i gjykuar dhe se nuk merret me llafe.(Anabel)
