Nga Ervis Llupo
Në çdo ndeshje të Kombëtares shqiptare, rrugët boshatisen, lokalet mbushen dhe zemrat rrahin në të njëjtin ritëm. Në ato 90 minuta, harrohen hallet, ndarjet politike, kritikat për qeverinë apo zhgënjimet e përditshme. Flamujt valëviten nga çdo ballkon, fëmijët mbulojnë shpatullat me kuq e zi, dhe çdo gol i Shqipërisë përjetohet si një fitore personale.
Por pse ndodh kjo? Pse shumë shqiptarë, që shpesh flasin me mllef për vendin e tyre, e duan me aq pasion Kombëtaren?
Një dashuri pa përjashtime
Kombëtarja është ndoshta e vetmja hapësirë ku shqiptarët ndihen vërtet të bashkuar. Ajo nuk përfaqëson as parti, as krahinë, as interes personal — por një ndjenjë të pastër përkatësie.
Kur ekipi futet në fushë, nuk ka rëndësi nëse je nga Tirana apo Shkodra, nga Prishtina apo Çameria. Për 90 minuta, të gjithë janë “ne”. Dhe kjo ndjesi bashkimi është diçka që shqiptarët e kërkojnë me dëshpërim në jetën e përditshme, por rrallë e gjejnë.
Patriotizmi i përkohshëm
Dashuria për Kombëtaren është një formë e patriotizmit të përkohshëm – një shpërthim emocionesh që del në pah vetëm kur luhet një ndeshje.
Është më e lehtë të brohorasësh për Shqipërinë nga një stadium sesa ta ndërtosh atë në përditshmëri. Të bësh tifo është një akt i thjeshtë, por i sinqertë; ndryshe nga përpjekja e gjatë për të ndryshuar realitetin.
Kombëtarja përfaqëson atë Shqipëri që shqiptarët do të donin të kishin: të bashkuar, të disiplinuar, që lufton deri në fund dhe arrin rezultate.
Një identitet i lodhur dhe i paragjykuar
Shqiptarët janë të lodhur nga mungesa e një identiteti të qëndrueshëm. Për dekada me radhë janë përpjekur të përcaktojnë se kush janë – midis Lindjes e Perëndimit, midis historisë dhe modernitetit, midis krenarisë kombëtare dhe zhgënjimit shoqëror.
Shumë prej tyre, sidomos ata që jetojnë jashtë, përballen ende me paragjykime, me dyshime dhe me vështirësinë për t’u pranuar si të barabartë.
Në atë realitet, Kombëtarja bëhet një oaz i pastër, pa njolla politike apo sociale, që i bën të ndihen krenarë për diçka që është e tyre dhe vetëm e tyre.
Ajo është fytyra më e pastër e Shqipërisë — pa korrupsion, pa grindje, pa ndarje.
Një pasqyrë e mungesës së besimit
Kur shqiptarët thonë “Kombëtarja na bën krenarë”, shpesh pas kësaj fshihet një boshllëk. Ata nuk ndihen krenarë për shtetin, për institucionet apo për drejtësinë.
Por ndihen krenarë për djemtë me fanellë të kuqe që luajnë për nderin e flamurit. Në një vend ku shumë kanë humbur besimin tek politika dhe sistemi, futbolli bëhet vendstrehimi i fundit i krenarisë kombëtare — një mënyrë për të treguar se Shqipëria mund të fitojë, nëse lufton si një skuadër.
Një shpresë që mbetet gjallë
Në fund të fundit, dashuria për Kombëtaren është një mënyrë për të thënë se shqiptarët ende e duan vendin e tyre — ndoshta jo ashtu siç është, por siç do të donin të ishte.
Në çdo fitore, ata shohin mundësinë e një Shqipërie më të mirë. Në çdo humbje, një kujtesë se ka ende rrugë për të bërë.
Kombëtarja është pasqyra e ëndrrës shqiptare — ajo tregon se kur jemi bashkë, mund t’ia dalim.
Ndoshta, nëse shqiptarët do ta donin Shqipërinë me të njëjtin pasion si Kombëtaren, atëherë ajo do të ishte shumë më afër asaj që të gjithë duam të shohim.
