The Times
Kryeministri i Shqipërisë nuk është si liderët e shteteve të tjera. Edi Rama është një ish-basketbollist 1.98 metra i gjatë dhe një artist, veprat e të cilit shumëngjyrëshe janë ekspozuar në disa nga galeritë kryesore në botë.
Por ai është ende një politikan. I përballur me ankesën e fundit të Sekretarit të Brendshëm se azilkërkuesit shqiptarë janë pjesë e një “pushtimi” të Britanisë dhe se disa prej tyre janë në të vërtetë kriminelë, ai u “përkul” me shkathtësi dhe fajësoi politikat e qeverisë së Mbretërisë së Bashkuar.
Rama dhe bashkatdhetarët e tij janë të tërbuar për fjalët “përçmuese” të Suella Braverman , shtoi ai në një intervistë telefonike. Ai ka qenë historikisht një admirues i demokracisë britanike dhe thotë se Tony Blair e frymëzoi atë për të hyrë në politikë.
Diskursi parlamentar britanik këto ditë i duket atij si “ulërima nga çmenduria” dhe Britania i kujton në disa mënyra Bosnjën. “Jo për shkak të armëve, por për shkak të retorikës së çmendur, përçarëse,” tha ai.
Rama, 58 vjeç, ka pritur më kot një falje nga sekretarja e Brendshme, e cila është përballur me thirrjet për të dhënë dorëheqjen për herë të dytë brenda një muaji për komentet e saj. “Kur i vë një vulë etnike problemeve sociale”, paralajmëroi ai, “kjo e bën një grup etnik viktimë të urrejtjes dhe të të gjitha llojeve të gjërave të tmerrshme”.
Ai mendon se retorika e Braverman-it ishte “një sulm i llogaritur për të komunikuar me bazën e mbështetësve”.
Pra, a është ky fundi i një romance politike në lulëzim mes Britanisë dhe Shqipërisë? Do të ishte më e lehtë të dallohej nëse një politikan më ortodoks do të ishte në pushtet në Tiranë.
Rama nuk i ka lënë barrat e lidershipit t’i pengojnë impulset e tij krijuese. Larg asaj. Ai largohet nga takimet e kabinetit. Kur e vizitova në zyrën e tij në janar, ai vazhdoi të skiconte në një tavolinë ndërsa u përgjigjej pyetjeve, i rrethuar me vaska me ngjyra, bojëra uji dhe penela.
“Ndihmon shumë me përqendrimin dhe stresin,” më tha ai. Veprat e tij shumëngjyrëshe, surreale zbukurojnë ambientet si letër-muri. Në një kafaz në një paradhomë, dy papagaj gri fishkëllenin dhe bërtisnin.
I lindur në Tiranë në vitin 1964, Rama duket se e ka trashëguar gjenin artistik nga babai i tij, Kristaq Rama, një skulptor i famshëm në stilin realist socialist. Shqipëria në ato ditë ishte nën kontrollin e Enver Hoxhës, diktatorit paranojak që e mbylli vendin nga pjesa tjetër e botës, duke ndaluar librat e huaj, artin dhe, për arsyet e tij të padepërtueshme, saksofonin.
Kjo e bëri Shqipërinë vendin më të varfër dhe më të izoluar në Evropë, një Kore të Veriut ballkanike. Rama tha se e përdori gjatësinë e tij, duke iu bashkuar ekipit kombëtar të basketbollit vetëm që të mund të udhëtonte jashtë vendit për të vizituar një muze.
Kur Shqipëria regjimin komunist në vitin 1991, Rama u nis për në Paris, ku jetoi dhe ndoqi pasionin e tij për pikturën dhe organizoi ekspozita të ndryshme. Pas kthimit në atdhe, ai u emërua ministër i kulturës në vitin 1998, edhe pse pa asnjë buxhet.
I zgjedhur kryetar i Bashkisë së Tiranës në vitin 2000, ai e ktheu të gjithë qytetin në telajon e tij kur urdhëroi që fasadat e pllakave gri dhe moderniste të qytetit – blloqet e tij staliniste të apartamenteve – të shpërthenin në ngjyrat e trazuara të një karnavali të Karaibeve.
Politika ndihmoi në vendosjen e Tiranës në hartën e turizmit. Historia e errët e vendit është në vetvete një atraksion për disa vizitorë të huaj dhe mbetjet e saj janë të dukshme kudo, nga piramida e destinuar si mauzoleumi i Hoxhës e deri te bunkerët prej betoni që ai ndërtoi për të frenuar armiqtë e tij, realë dhe imagjinarë.
Rama iu drejtua Alastair Campbell, ish-spiun laburist, për ndihmë në fitoren dërrmuese që solli atë dhe partinë e tij socialiste në pushtet në 2013. Ai ishte ndikuar shumë nga Blair. “Pa Tony dhe Alastair ndoshta nuk do të kisha qenë kurrë në politikë,” më tha ai. “Ata ishin frymëzimi im, ishte si takimi me idhujt. Ne jemi miq të mirë.”
“Sa herë që dua këshilla, pyes Tonin,” shtoi ai. “Toni na ka ndihmuar, por ai kurrë nuk mori asnjë qindarkë nga qeveria jonë. Ai kurrë nuk kërkoi të paguhej. Kurrë.”
Megjithatë, Rama nuk ishte konsultuar me Blair ose Campbell për ndërhyrjen e tij në krizën e emigrantëve në Mbretërinë e Bashkuar, e cila filloi me një sërë komentesh në Tëitter.
Kur e takova në janar, Rama ishte entuziazmuar për ngrohjen e marrëdhënieve me Britaninë dhe tha se kishte “qeshur mirë” me Boris Johnson, i cili atëherë po zotohej të nxiste investimet e huaja dhe ishte, si ai, një ish-kryetar bashkie.
Rama shprehu krenarinë gjithashtu për pritjen e 4000 refugjatëve afganë nga qeveria e tij pas rënies së Kabulit. Një burim diplomatik tha në atë kohë se mesazhi nga numri 10 ishte “të ndihmojmë Shqipërinë sa më shumë që të mundemi”.
Ramës i pëlqen të krahasojë kërkesën e Shqipërisë për anëtarësim në BE me Pritjen e Godot . Por ndryshe nga shtetet e tjera ballkanike që presin të futen në bllok, Shqipëria, ndoshta për shkak të përvojës së saj traumatike të komunizmit, deri më tani i ka rezistuar tundimit për të blerë aleanca alternative gjeopolitike me Rusinë ose Kinën.
