Nga Irena Beqiraj
Fati i një nëne është pritja. Ajo pret fëmijën e saj kur eshte shtatzënë.
Ajo e pret me sytë që i shkëlqejnë, kur del nga shkolla. E pa gjumë, e ulur në kanape, e pret me ankth të kthehet në shtëpi pas një nate jashtë me shoqërinë.
Ajo pret me padurim që një ditë të bëhet i pavarur e të fillojë jetën e tij. E sërisht pret ndonjë nga ditët e javës, ai të kthehet darkave pas pune tek ajo, ndërkaq ajo ka gatuar pjatën e tij të preferuar.
Nëna pret gjithë jetën me dashuri, me padurim ndonjëherë edhe me zemërim që i kalon menjëherë sa hap e mbyll sytë, kur e sheh dhe mund ta përqafojë sërisht krijesën e saj.
Që nga sot, pa vajzën tënde, fati yt do jetë një pritje pa fund, që fatkeqësisht as zoti nuk e bën më të lehtë, fjalët e kujtdo jo e jo.
Me zemrën copë e cikë, pritja jote do të marrë fund vetëm ditën që ti do ti shkosh pranë e do të “vendosësh” buzët sërisht mbi ballin e saj.
Si nënë nuk të ngushëlloj dot, fati yt u shënjua padrejtësisht me pritjen më të hidhur.
Por si grua uroj e lutem të bëhesh e fortë e të cosh përpara familjen që ke ngritur!
