Nga Çapajev Gjokutaj
Lajm i fundjavës u bë videoja që tregonte një grua në një qendër sociale në ShBA. Dikush tha se gruaja qënkesh Parashqevi Simaku dhe kjo maftoi që videoja të bëhej virale e të ngjallte reagime të shumta, që u derdhën lumë në gjithë hapsirën mediatike, duke nisur nga fejsbuku e instagrami, duke vazhduar me portalet e duke përfunduar te gazeta e televizione me emër.
Mund të thuash se orët e para gjithë ky rrëmet reagimesh mbështetej mbi një hamendje përderisa askush nuk mund të thoshte me siguri se gruaja në video ishte këngëtarja e njohur. Rrjedhimisht, më shumë se me ligjërime për Parashqevinë patëm të bënim me përfolje të saj. Diku nga fundi i ditës së parë një zonjë postoi një video ku bëhej e qartë se gruaja e përfolur ishte vetë këngëtarja jonë e shquar.
Nëse arrin të lesh mënjanë anën etike (si mund të përflasësh dikë, qoftë edhe për disa orë, pa qenë i sigurt se ke të bësh me të), pyetja e dytë që të del përpara është: si shpjegohet ky trazim mediatik kaq masiv, thuajse kombëtar? Për më tepër se gjen në të thuajse gjithë spektrin e ndjenjave duke nisur nga dashuri, simpati, vlerësim për këngëtaren e dikurshme, duke vazhduar me keqardhje, mëshirë, nosalgji e empati për gruan e sotme që jeton me ndihma dhe duke përfunduar me keqdashje, përgojime, mëri e hakmarrje.
U tha se këngëtarja është divorcuar para dy dekadash nga i shoqi, i cili pat fituar të drejtën e kujdestarisë për fëmijën e vogël, sot djalosh në të njëzetat. U tha se më vonë, për fatin e saj të zi paska pësuar një goditje celebrale që nuk ka kaluar pa pasoja në shëndetin mendor. Fatkeqsi të tilla ngjallin keqardhje e mëshirë edhe kur u ndodhin njerzve të rëndomtë e të panjohur, jo më kur godasin një artiste klasi që e ke ndjekur e pëlqyer. Në rastin e këngëtares vepron edhe nostalgjia si ndjenjë e lidhur fort me muzikën që ke dëgjuar dikur. Por krahas nostalgjisë aktivizohet edhe empatia ngaqë të gjithë, kush më shumë e kush më pak kemi rropatje, pësime e dështime ndaj priremi të projektojmë veten tek fatkeqi, të hyjmë në lëkurën e tij. Kur fatkeqi është njeri dikur i shquar, prirja për të projektuar veten tek ai është më ngasëse e më ngushëlluese.
Nëse ndjek sado përciptaz reagimet në rrjet, dallon pa shumë vështirësi se rikthimi aksidental i Parashqevisë në ligjërimin publik u nxit në jo pak raste edhe nga motive negtive si keqdashje, mëri e hakmarrje. Shumëkush nuk ia fal dot faktin që këngëtarja shkëputi çdo lidhje me atdheun, madje shqipen nuk para e përdorte edhe kur e binte hera të bisedonte me shqiptarë. Braktisja e gjuhës dhe e identitetit shqiptar, që është edhe identiteti yt, nga shumëkush dhe sidomos nga njerëz vulnerabël, konceptohet si mëndjeshkurtësi madje edhe si tradhëti që meriton dënim e përgojim publik.
Qasjet negative në rastin e këngëtares duket sikur burojnë vetëm nga gjëra parimore: qendrimi ndaj gjuhës amtare e ndaj identitetit shqiptar, por thellë thellë lidhen me përjetime vetiake. Parashqevi Simaku synoi suksesin, famën e mirëqenien amerikane, por përfundoi në një dështim të plotë. Nuk janë të paktë njerëzit që diku thellë vetes, në kufijtë mes vetdijes dhe pavetdijes, përjetojnë ndjenja pasigurie, frike e dështimi vetiak dhe një nga mjetet për t’i luftuar këto ndjenja është të përgojojnë dështimin e të famshmit, ngaqë kështu ndjejnë një lloj qetësimi.
Parë në një rrafsh disi formal rishfaqja e beftë Parashqevisë në ligjërimin publik mori jetë edhe ngaqë kemi të bëjmë me një narrativë të strukturuar mbi një model të gjithkohshëm. Është subjekti i Hirushes a Maro Përhiturës, i kthyer kokëposhtë: transformim nga shërbëtore në princeshë, po kësaj here në të kundërtën, nga princeshë në shërbëtore. Të dyja këto kahje kanë ekzistuar si modele narrative universale dhe kanë qenë e mbeten shumë të pëlqyera, mjafton të kujtojmë se ka vepra ku të dyja ekzistojnë e shtjellohen bashkë, si psh tek ‘Princi dhe i varfëri’ i Mark Tuenit. Nuk është mbase e rastit që kjo novelë për fëmijë e Tuenit, megjithëse nuk numërohet në kryeveprat e tij, ka qenë dhe mbetet shumë lakmuar për t’u përshtatur e ripërshtatur në versione nga më të ndryshmet për skenën, ekranin e madh e të vogël, libra me figura, muzikale e deri tek videolojë.
Trazimi publik i kësaj fundjave për fatin e Parashqevi Simakut, sadoqë kakofonik, i zhurmshëm e i nxitur prej një morie motivesh shpesh edhe të kundërta, dëshmoi një gjë të rëndësishme: të lodhur e të mërzitur nga panairi i kotësive që na shfaqet çdo ditë i tejmbushur me politikanë të korruptuar, kriminelë e sharlatanë ekranesh, mbetemi të etur për personalitete e vlera që, qoftë edhe me fatkeqësinë e tyre, na nxisin ta ndjejmë veten pjesë e një bashkësie.
