i lodhur, i ngrysur, me traktet në gji.
Mesnatës së shurdhër, së errët, së shkret’
do ngjisë ai traktet kudo në qytet.
-Mesnatës ti sonte, o nënë, me zgjo!
-Mir’, biri nënës, fli, bir! – tha ajo.
Ai si i vdekur në gjumë ra pastaj
dhe nëna mbi të nuk i ndan sytë e saj.
Shikon ajo traktet dhe lutet për të
“Fli, biri i nënës, se ora s’është një”.
Akrepi lëviz, me ngadale lëviz
pas perdesh, pas xhamash: e zezë nata pis.
Në ëndërr ai buzëqesh e po sheh,
një fushë të bukur, një qiell pa re.
Dhe nëna e tij me të bardha vallëzon,
në fushë të sahatit me dorë tregon.
Akoma akrepi s’ka shkuar në një,
ndaj nëna s’e zgjon, ndaj akoma po fle.
Por befas në fushë u dëgjua që larg
një krismë përreth: trak a trak, trak a trak!
Dhe nëna u zhduk si ne mjegull atje,
sahati i thyer seç ra përmbi dhe.
I mbytur në djersë u zgjua ai
“O nënë”, dhe dorën e vuri në gji.
Atje trakte s’ka. “O nënë ku je?”
Pas perdesh, pas xhamash po gdhin ditë e re.
“O nënë!”, por nëna nuk është më përqark
diku mitralozi troket: trak a trak!
Diçka nëpër mendtë atij shpejt i erdh’
u hodh drejt nga porta: kuptoi e u zverdh.
Në dor’ revolverin, në rrugën e shkret’
vrapoi n’errësirë, kudo në qytet.
“O nënë, o nënë, o nënë, ku je?!”
Ja, zbardhin mbi mure ca trakte atje.
Vrapon, po nuk duket gjëkundi ajo,
“Ndal!” ndihet tek-tuk. Vrapo shpejt! Vrapo!
N’agim afër pyllit, në an’ të një përroi
pas drurëve ai u mbështet e vajtoi.
…Që biri të flinte i qetë gjer n’agim,
mesnata për nënën s’do ketë mbarim.
Ismail Kadare
2.
Ka filluar të plaket nëna. Fytyra e saj po mbulohet me rrudha.
Po mbulohet me një pleqëri të bukur.
Ç’është kjo rrjetë që hedh koha mbi nënën time?
Dhe duart që më mbanin mua tani janë rënduar.
Po s’ka gjë, nga shpirti i saj
Zgjaten duar të tjera që më mbajnë pezull.
Ecën ngadalë nëpër dhomë.
Nganjëherë më pyet për ato që po shkruaj
Por s’më ka pyetur ndonjëherë nëse po shkruaj për të…
Se nëna e di:
Fjalën e parë në botë ia kam thënë asaj
Dhe fjalën e fundit asaj do t’ia them…
Frederik Rreshpja
3.
Tani vij rrallë tek varri yt,
gjë tjetër s’më ka mbetur,
s’më thua dot: “Mos u mërzit!”,
se edhe ti je tretur!
T’i dije ti dhimbjet e mia,
do vije ulërimën,
kur prisja dritë nga perëndia,
më hodhi vetëtimën!
Fëmijtë nga vatra më janë shkulur,
tani vërtitem kot,
një thikë në zemër më është ngulur,
dhe nuk e shkul më dot!
Veç shkruaj vargje si i marrë,
fletore mbush me dhjetra,
ka frikë vdekja të më marrë,
me thonj dhe me kthetra!
Të paktën ti të ishe gjallë,
t’i ndanim dhimbjet tok,
po ti më ike-Yll i rrallë,
më ike si një zok!…
Po ti më ike si një zok,
në tjera hapësira,
ah veç një ditë të ishim tok,
pa pranga dhe zinxhira!
Se unë zinxhira kam vërtetë,
në këmbë dhe duar,
ndaj vij kaq rrallë se kam siklet,
tek ti moj e bekuar!
Me netë të tëra jam përpjekur,
si peshku përmbi zall,
të kam unë ty dhe pse e vdekur,
mbi çdo njeri të gjallë!
Se nga të gjallët pashë çdo ditë,
veç halle dhe siklete,
ilaç i vetëm edhe dritë,
veç ti Mama më mbete!
Po ka ca kohë që ndjej gëzime,
sikur m’u tret mërzia,
se ti moj bukuroshja ime,
rilinde tek Sofia!
Para Sofisë është baltë koti,
i gjithë margaritari,
do vijë tek si ëngjëll zoti,
dhe do të ngrejë nga varri!
Arben Duka
