Me nisjen e Kupës së Botës 2022, tifozët në mbarë botën do të kujtojnë legjendat e sportit, duke përfshirë Diego Maradona, Pele, Zinedine Zidane dhe Ronaldo.
Ndikimi i tyre në kampionatet e mëparshme dhe në futboll në përgjithësi është i pamatshëm.
Por ndërsa këto ikona janë të veçanta, Kupa e Botës ka ndihmuar në prodhimin e një sërë historish frymëzuese të shkruara nga lojtarë më pak të njohur në historinë e futbollit.
Këta janë tetë heronj ikonë të Kupës së Botës, të cilët shpesh kujtohen me dashuri për atë që arritën në skenën më të madhe ndërkombëtare në botë.
Fabio Grosso – Itali
Italia fitoi në vitin 2006 falë mbrojtësit të majtë Fabio Grosso.
Vendimi i menaxherit Marcello Lippi për të nisur Grosso-n në prapavijë dha rezultat. Grosso fitoi një penallti në minutën e fundit kundër Australisë në raundin e 16-të, të cilën Francesco Totti e shndërroi në gol, për t’i dërguar italianët në çerekfinale. Ai më pas shënoi në kohën shtesë, në minutën e 119-të kundër Gjermanisë në gjysmëfinale, ku gjuajtja e tij kaloi pas portierit Jens Lehmann.
Grosso shënoi dhe penalltinë fituese në ndeshjen e fundit kundër Francës, duke ndihmuar Italinë të ngrinte trofeun e katërt të Kupës së Botës.
Ai u admirua në të gjithë Italinë dhe në vitin 2006 iu dha Urdhri i Republikës Italiane, nderimi më i lartë i vendit.
Grosso më pas luajti për Inter Milan, Lyon dhe Juventus përpara se të përfundonte karrierën e tij në 2012. Ai tani është 44 vjeç dhe menaxher i klubit të divizionit të dytë Frosinone.
Tim Krul – Holandë
Portieri Tim Krul vulosi një fitore 4-3 për Holandën kundër Kosta Rikës gjatë çerekfinaleve të 2014-ës.
Në minutën e fundit të kohës shtesë të kësaj ndeshje, trajneri holandez Louis van Gaal vendosi të zëvendësojë Krulin me Jasper Cillessen për penalltitë.
Krul priti dy penallti dhe dërgoi Holandën në gjysmëfinale. Ai mbetet portieri i vetëm që është zëvendësuar ndonjëherë për penallti në një Kupë Botërore.
Krul, tani 34 vjeç, ka shijuar një karrierë të suksesshme në Angli me Newcastle United dhe Norwich City.
Paolo Rossi – Itali
Paolo Rossi nuk ishte sulmuesi tipik në Kupën e Botës 1982.
Akuzat e mëparshme ndaj tij për trukim të ndeshjeve shkaktuan polemika kur ai u thirr për të luajtur për ekipin kombëtar.
Por ai shënoi një hat-trick të paharrueshëm kundër Brazilit në një fitore 3-2 për të kaluar në gjysmëfinale ku shënoi të dy golat e Italisë kundër Polonisë.
Statusi i tij heroik u sigurua në finale ku Italia mundi Gjermaninë 3:1 dhe Rossi shënoi golin e parë. Përfundoi kampionatin si golashënuesi më i mirë dhe fitoi Këpucën e Artë.
Rossi shënoi tre gola në Kupën e Botës 1978. Por dy vjet më vonë, ai u përfshi në aferën Totonero ndërsa luante për Perugia-n dhe u dënua për tre vjet. Dënimi i tij u ul në dy vjet dhe Juventus vendosi ta nënshkruante atë në 1982, në një lëvizje që u kritikua shumë pasi ai u konsiderua jo mjaftueshëm i mirë dhe i papërshtatshëm për të luajtur për vendin e tij.
Rossi u tërhoq nga futbolli në 1987 dhe u bë një ekspert televiziv dhe gjithashtu merrej me pasuri të paluajtshme. Ai u nda nga jeta në vitin 2020 pas një beteje me kancerin në mushkëri.
Oleg Salenko – Rusi
Historia më e nënvlerësuar nga Kupa e Botës 1994 është ndoshta historia e sulmuesit rus Oleg Salenko.
Ish-sulmuesi i Valencias dhe Rangers luajti vetëm tetë ndeshje për Rusinë, duke shënuar gjashtë gola – pesë në një ndeshje kundër Kamerunit pasi fituan 6-1, duke vendosur rekordin për më shumë gola të shënuar në një ndeshje të vetme në Kupën e Botës.
Ai shënoi një tjetër gol në një fitore 3–1 ndaj Suedisë, duke përfunduar si golashënuesi më i mirë i turneut pavarësisht se luajti vetëm tre ndeshje.
Salenko është lojtari i vetëm që ka fituar Këpucën e Artë në një ekip të eliminuar që në fazën e grupeve.
Pasi u tërhoq nga futbolli në vitin 2001, Salenko, tani 53 vjeç, vazhdoi si trajner i ekipit kombëtar të futbollit të plazhit të Ukrainës në vitin 2003, përpara se të tërhiqej nga sporti për t’u fokusuar në karrierën e tij.
Josimar – Brazil
Mbrojtësi i djathtë brazilian Josimar u zbulua nga Seleção kur u zgjodh për të luajtur për ekipin kombëtar brazilian në Kupën e Botës 1986.
I panjohur jashtë Brazilit, ai u përzgjodh nga trajneri Telê Santana si rezervë. Mbrojtësi u thirr për ndeshjen e fundit të grupit të Brazilit kundër Irlandës së Veriut pasi mbrojtësi i parë i djathtë Édson u lëndua.
Pavarësisht se bëri debutimin e tij ndërkombëtar, goditja e Josimar e la të pafuqishëm portierin e Irlandës së Veriut, Pat Jennings. Goli i tij në ndeshjen tjetër ndihmoi Brazilin të mposht Poloninë 4-0.
Josimar luajti për Botafogo deri në vitin 1988 përpara se të transferohej te Sevilla në Spanjë. Mbrojtësi i djathtë u rikthye në Brazil ku luajti në ligat e ulëta deri në pensionim në vitin 1997. Tani 61-vjeç, ai është ndihmës menaxher në Botafogo.
Diego Forlan – Uruguai
Sulmuesi Diego Forlan mbahet mend për paraqitjen e tij të jashtëzakonshme në Kupën e Botës 2010 në Afrikën e Jugut. Ish-lojtari i Atletico Madrid dhe Manchester United ishte përfundimisht golashënuesi më i mirë dhe gjithashtu iu dha Këpuca e Artë.
Forlan ndihmoi Uruguain të arrinte në gjysmëfinale për herë të parë që nga viti 1970.
Forlan vazhdoi të luante deri në vitin 2018 përpara se të tërhiqej nga klubi i Hong Kongut Kitchee. Ai tani është 43 vjeç dhe drejton klubin uruguaian Atenas.
Roger Milla – Kamerun
Roger Milla konsiderohet si një nga pionierët e futbollit afrikan.
Katër golat e sulmuesit të Kamerunit në Kupën e Botës 1990, kur ai ishte 38 vjeç, e ndihmuan ekipin e tij të arrinte në çerekfinale, më e largëta që një ekip afrikan ka arritur në Kupën e Botës.
Milla u paraqit gjithashtu në Kupën e Botës 1994. Në moshën 42-vjeçare, ai shënoi kundër Rusisë, duke u bërë lojtari më i vjetër që ka shënuar ndonjëherë në një Kupë Botërore.
Milla u tërhoq nga loja në 1996 dhe drejtoi klubin kamerunian Tonnerre nga 2007 deri në 2011.
70-vjeçari është tani një ambasador për çështje të ndryshme afrikane, të tilla si promovimi i çështjeve mjedisore në kontinent dhe puna me grupe të tilla si Fondi Botëror për Natyrën.
Just Fontaine – Francë
Gjatë Kupës së Botës 1958 në Suedi, sulmuesi francez Just Fontaine shënoi 13 gola, rekord i pathyer ende në Botërorë.
I njohur për aftësinë për të luajtur po aq mirë me këmbën e tij të majtë dhe të djathtë, Fontaine luajti vetëm pesë ndeshje gjatë pesë viteve për Francën përpara se të thirrej për të luajtur në Kupën e Botës 1958.
Ai shënoi në të gjashtë ndeshjet e luajtura nga Franca, dhe ata përfunduan në vendin e tretë, duke mposhtur Gjermaninë Perëndimore në play-off, në të cilën Fontaine shënoi katër gola. Ky sulmues shënoi edhe një hat-trick kundër Paraguait, dy gola kundër Jugosllavisë dhe Irlandës së Veriut dhe nga një kundër Brazilit dhe Skocisë.
Rekordi më i afërt i Fontaine erdhi në vitin 2002 kur Ronaldo shënoi tetë gola, duke bërë që Brazili të ngrejë trofeun e pestë.
Karriera e Fontaine u ndërpre për shkak të një dëmtimi në gju, i cili e detyroi atë të tërhiqej në moshën 28-vjeçare.
Më vonë ai drejtoi Francën, Paris Saint-Germain dhe Marokun. Fontaine, tani 89 vjeç, themeloi Unionin Kombëtar të Futbollistëve Profesionistë – sindikata kryesore e futbollit profesional në Francë – në vitin 1961 me ish-futbollistin Eugene N’Jo Le.
